Krasnojarsk to miasto  bez przyszłości, a i o historii skrzętnie ukrytej pod warstwą betonu. Ponadmilionowe skupisko bloków i siedziba Kraju Krasnojarskiego w jednym (podstawowa jednostka podziału terytorialnego w Rosji, można ją przyrównać do województw lub bardziej landów). Kraj Krasnojarski rozciąga się z północy na południe kraju, Polska zmieściłaby się w nim ponad siedmiokrotnie, ale ludzi mieszka tam 16 razy mniej…

Miasto ma do zaoferowania niewiele więcej poza skrzyżowaniem najważniejszych szlaków komunikacyjnych regionu i Kolei Transsyberyjskiej. Colin Thubron w książce „Po Syberii” zamieszcza taki oto opis:

Ze wzniesionej na wzgórzu cerkwi świętej Paraskiewy możesz spojrzeć na Krasnojarsk z purytańskim obrzydzeniem. Ocean slumsów oddziela cię od skupiska betonu, w którym tępo pobłyskuje Jenisej; z zachodu w stronę centrum prą rozległe przedmieścia, okryte kirem dymu z kominów. Całe miasto garbi się pod chmurą pyłu węglowego, palonej smoły i kurzu.

W czasie II wojny światowej wyrosły tam fabryki i wojskowe zakłady. Miasto rozrosło się do ponad miliona mieszkańców, a do 1991 roku był zamknięte – niedostępne dla cudzoziemców.

Gdzieniegdzie jednak widać starsze, drewniane budynki, świadczące, że Krasnojarsk ma jednak jakąś historię.

… Ale w środku miasta nie widać tego brudu. Po obu stronach długich ulic – biegnących równolegle nad rzeką – wznoszą się miodowożółte domy, zbudowane przez japońskich więźniów wojennych, przyozdobione kolosami w stylu korynckim i architektoniczną sztampą z przełomu wieków: gipsowymi stiukami lub dekoracją z kamienia. Tu i ówdzie zaskoczy drewniany dworek albo dziewiętnastowieczna willa. W dole płynie dostojny Jenisej.

Może jednak jest możliwe także i tutaj cieszyć się życiem. Tym bardziej, w zasięgu miejskiej komunikacji znajduje się ponoć niesamowity park przyrodniczy ze szpiczastymi skałami i malowniczymi wąwozami. Niestety znamy go jedynie z opowieści spotkanych na szlaku, przesympatycznych mieszkańców Krasnojarska.