Jeden z najbardziej znanych trekkingów świata?

Rocznie cały rejon Annapurny odwiedza ponad 100 000 zagranicznych turystów. Wydaje się dużo? Dla porównania granice Tatrzańskiego Parku Narodowy o powierzchni 36 razy mniejszej, rocznie przekracza 3 000 000 turystów.

Statystyki dają mgliste wyobrażenie o całym regionie. Sezon turystyczny ograniczony jest do wiosny i jesieni, większość odwiedzający przybywa na co najmniej kilka dni i wynajmuje przewodników, tragarzy, lub tych i tych, a dodatkowo region zamieszkuje około 100 000 osób – stąd nawet przed rozpoczęciem sezonu zaczyna wydawać się tłoczno.

Szlak wokół Annapurny okrąża od północy ogromny masyw górski z czterema wierzchołkami Annapurny, szczytami Tilitcho i Gangapurna. Droga biegnąc najpierw wzdłuż doliny rzeki Marsyangdi wspina się powoli w stronę przełęczy Thorung by przekroczyć potężny grzbiet. Za przełęczą szlak schodzi do szerokiej i kamienistej doliny Kali Gandaki. Krajobraz staje się znacznie bardziej suchy, ponieważ wilgotne masy powietrza są zatrzymywane przez barierę górską. Otoczenie zmienia się zresztą stopniowo wzdłuż całej trasy – od tropikalnego i upalnego początku, przez lasy iglaste, wysokogórskie pastwiska i surowe, pozbawione roślinności, często ośnieżone rumowiska wokół przełęczy.

Region się zmienia

Relacja powstała po przejściu szlaku wokół Annapurny w 2008 i 2017 roku. Przez ten czas wiele się zmieniło. Do Manangu, do którego dochodzi się po niecałym tygodniu marszu, doprowadzono drogę dla jeepów. Przy okazji wszystkie wioski wzdłuż szlaku zostały zelektryfikowane i posiadają dostęp do internetu. Szlak częściowo poprowadzony jest drogą jezdną, częściowo starym traktem.

Z początku nasuwały się słowa krytyki na tak wyraźny postęp – że szlak stracił klimat, że trzeba iść czasami wśród unoszących tumany kurzu jeepów, że linie energetyczne utrudniają kadrowanie zdjęć. Dla zamieszkujących ten teren jest to jednak duże udogodnienie, a widząc w innym regionie tragarza w klapkach, wspinającego się po ścieżce z dwiema butlami gazowymi na plecach, nie mieliśmy wątpliwości, że droga była potrzebna.

Przygotowania do trekkingu

Terminy: Zasadniczo sezon trwa od końca września do końca listopada oraz od końca marca do końca maja. Z doświadczenia wiemy, że pierwsza połowa września jest też dobrym wyborem – jeszcze stosunkowo pusto na szlakach, a przeważnie monsun nie jest już dokuczliwy i tylko czasami atakuje deszczem. Na niskich wysokościach panuje jednak nieznośny upał i wilgotność.

Dojazd: Trekking najlepiej rozpocząć z Pokhary, skąd odjeżdżają autobusy w stronę Besisahar. Droga zajmuje około 7 godzin, najlepiej wyjechać możliwie jak najwcześniej. Do Besisahar dojeżdżają także autobusy z Kathmandu.

Pozwolenia: Potrzebne są dwa rodzaje pozwoleń:

• TIMS (Trekkers’ Information Management System), koszt dla turystów indywidualnych to 20$, dla grup z przewodnikiem 10$.
• ACAP permit – pozwolenie na wejście do obszaru chronionego Annapurny, 20$.

Przy wyrabianiu każdego z tych dokumentów niezbędne są po 2 zdjęcia paszportowe. TIMS i permit można wyrobić w Pokharze i Kathmandu w oddziałach Nepal Tourism Board zaznaczonych na mapach poniżej.

Lokalizacja NTB w Pokharze

Lokalizacja NTB w Kathmandu

Sam szlak jest technicznie bardzo łatwy. Znaczna część trasy prowadzi drogą jezdną lub wyraźnymi ścieżkami. Głównym niebezpieczeństwem jest nieodpowiednia aklimatyzacja, stąd najlepiej trzymać się proponowanych w przewodnikach odcinków i nie robić za dużych przewyższeń jednego dnia, nawet w przypadku, gdy zostaje jeszcze kilka godzin na dalszą drogę. Cała trasa doskonale opisana jest w przewodniku „Himalaje Nepalu” autorstwa Janusza Kurczaba. Najnowsze wydanie pochodzi z 2013 roku, według wydawcy („Sklep Podróżnika”) można w punktach sprzedaży otrzymać kilkunastostronicowy suplement z aktualizacją dla regionów dotkniętych trzęsieniem ziemi w 2015 roku. Sam rejon Annapurny nie został bezpośrednio dotknięty tą tragedią.

Relacja ze szlaku

Relacja opiera się na przejściu szlaku we wrześniu 2017 roku i uzupełniona jest zdjęciami i informacjami z roku 2008. Podzielona została na 8 części. Dla każdego etapu podano zestawienie kosztów.

Cz .1: Besisahar – Chyamche
Cz. 2: Chyamche – Chame
Cz. 3: Chame – Manang
Cz. 4: Manang
Cz. 5: Okolice Manangu
Cz. 6: Manang – High Camp
Cz. 7: High Camp – Muktinath
Cz. 8: Muktinath – Jomsom